Mediteren in de Veertigdagentijd: Laetare

halfvasten 30 maart 2025
door Nelia Musters uit Alphen a/d Rijn

 

De vierde zondag van de Veertigdagentijd (dit jaar op 30 maart) wordt in de liturgie ‘zondag Laetare’ genoemd. Laetare betekent: verheug je.

Zeker toen er in de Veertigdagentijd nog echt gevast werd – minder en sober eten – was men blij en opgelucht bij de gedachte dat men over de helft raakte. Maar het gaat ook om de vreugde van het naderende paasfeest. De liturgische kleur van deze zondag is niet paars maar oudroze.

 

De evangelielezing van deze zondag eindigt met een feest waar iedereen welkom is, waar de vader zijn vreugde om de terugkeer van zijn zoon wil delen met ieder die daarvoor open staat.

De lezing is uit het vijftiende hoofdstuk van het evangelie volgens Lucas. Jezus vertelt hierin drie gelijkenissen over verlies – schaap, drachme, jongste zoon. En wat een vreugde wanneer het verloren gewaande weer teruggevonden is!

 

Jezus vertelt deze parabels omdat de Farizeeën en Schriftgeleerden kritiek hadden op Hem omdat Hij vooral at met tollenaars en zondaars. Maar juist voor deze buitengeslotenen maakte Jezus ruimte in zijn optreden.

 

In de parabel van de verloren zoon treft mij dat de vader op de uitkijk staat. Hij zal er best wel moeite mee hebben gehad dat zijn zoon zijn erfdeel opeiste terwijl zijn vader nog leefde. Hij wilde weg bij zijn vader, verklaarde hem net nog niet dood. Wat een verdriet zal de vader hebben. Maar ook leeft er een groot verlangen in hem om de liefde voor zijn jongste zoon tot uitdrukking te brengen door zijn hart en zijn armen voor hem te openen. Zijn vreugde is immens en iedereen mag daarin delen. Ook zijn oudste zoon. Of deze het uiteindelijk zal doen; de parabel vertelt daar verder niet over, maar het is dan ook een parabel en niet een echt gebeurd verhaal.

Wel weten we dat Jezus met een parabel altijd wilde verwijzen naar een diepere werkelijkheid.  Deze parabel spreekt over de onvoorwaardelijke liefde van de Vader, die naar ons uitziet en wacht tot we ons naar Hem toewenden wanneer we het moeilijk hebben, verdriet hebben of ons eenzaam voelen of, zoals de jongste zoon, onze eigen gang zijn gegaan zonder rekening te houden met anderen.  Wanneer we ons naar hem toewenden als zijn geliefde kinderen is er vreugde die niet te peilen is en waarin iedereen mag delen!

 

Gebed

Behoed mij o God, ik vertrouw op U

U wijst mij de weg ten leven.

Bij U is vreugde, blijvende vreugde.