… Tot mijn genoegen …

Onlangs mailde mij iemand uit de Karmelfamilie: ‘Je bent nu al een tijdje lid van Karmelbeweging – hopelijk naar je genoegen’. Wat een leuke opmerking, dacht ik, en ik antwoordde haar: ‘Ja, naar mijn genoegen is het inderdaad. Ik had van tevoren niet verwacht dat het verschil zou maken, maar een uitgesproken ‘ja’ doet iets met mijn commitment, merk ik. En daar ben ik wel blij mee.’

 

‘…tot mijn genoegen…’ In gewoner Nederlands: ik blijk blij te zijn met mijn toetreden tot Karmelbeweging. Enkele mitsen en maren ten spijt merk ik dat het fijn is ‘ja’ te zeggen aan anderen. Aan lekenkarmelieten die, als ik, met God zoeken te leven en zich door de oorspronkelijke spiritualiteit van Karmel geïnspireerd weten. Die ook elkaar inspireren en scherp houden in de voortdurende zoektocht naar: “Hoe doe je dat nou, in het gewoon alledaagse, met God leven?”

 

Blij ook ben ik ermee dat er iets lijkt aangewakkerd te zijn, iets als oproep tot medeverantwoordelijkheid. Er is, zo voel ik dat, een schat in Karmel. Deze vraagt erom bewaard en overgedragen te worden, in bekende èn in nieuwe vormen van zowel individueel als gemeenschappelijk religieus leven. Daar een steentje aan bijdragen… Moet je daarvoor persé lid zijn van Karmelbeweging? Nee. Maar het helpt mij, om ‘t zo te zeggen, in beweging te blijven.

 

Mijn eigen leefvorm is klein, op mezelf, met liefde voor stilte, soberheid en teruggetrokkenheid. Toch werd ik, tot mijn genoegen, lid van een gemeenschap, van Karmelbeweging, en zo deel van Karmel(in)beweging.

 

Hadé Overdulve